dag 7 - Over de grens, een grote batskuil en afsch
Door: Floris en David
Blijf op de hoogte en volg diaconaal project
18 Juli 2015 | Moldavië, Purcari
Vandaag mochten we zowaar uitslapen! Omdat Mihai geen zin meer had om zich te haasten ’s ochtends (Moldavische mentaliteit he) mochten we een half uurtje later ontbijten. Na weer een ontbijt met brood, kaas en worst gingen Anje, Demi, Sandra, David, Aart, Niels, Mirjam en Jari naar het kinderkamp, en bleven Stefan, Jessica, Henry, Floris, Frank, Lieuwe en Odin achter om het goede batswerk te vervolgen.
We ( de bouwgroep) hebben de batskuil met z’n 5en nog 20 centimeter dieper gemaakt ( de bank is nog steeds aanwezig ) Henry haalde het nodige water ( 72 liter ) en Jessica bekommerde zich om baby Abel nadat ze had ontdekt dat hij in een poepluier rondliep. Rond kwart voor twaalf toen iedereen weer op de bouwplaats was is de bouwgroep ook naar het kinderkamp gegaan , omdat we dachten dat het asbest dak van de kerk afgehaald zou worden.
Op het kinderkamp was intussen het bekende riedeltje weer afgedraaid. Voordat het officiele programma begon hebben we met de kinderen die er al waren, met een bal spelletjes gedaan. Toen de speaker eenmaal begon te blazen (op standje 100, zoals hier schijnbaar normaal is; de Moldaven hebben al 1 set speakers gesloopt op deze manier) vormden we een kring met de kinderen en hebben we dansjes gedaan bij wijze van ochtendgymnastiek. Helaas ging ook deze speaker kapot, nog voordat we het door ons zeer geliefde Ice Age-dansje hadden kunnen doen. Daarna volgde weer een programma met spelletjes, waarbij Niels en Demi met hun neus een aardappel moesten voortbewegen, Anje ingewikkeld werd met wc-papier, en David een gezicht vol Nutella kreeg omdat hij deze zonder handen van een broodje moest eten. Na de daaropvolgende bijbelles was het tijd voor onze inbreng. We begonnen met pionnenroof, waarbij 2 teams flessen zand van de helft van de tegenpartij moest stelen zonder getikt te worden. Omdat de regels schijnbaar nogal ingewikkeld waren ontaardde dit vrijwel meteen in een soort Moldavisch rugby, maar de kinderen hebben zich in elk geval prima vermaakt (en de Nederlanders ook). Nadat de kinderen een broodje hadden gegeten, kwam er weer een rits dansjes. Nederlandse dansjes dit keer. Hoofd, schouders, knie en teen en de Kabouterdans werden met gelach en applaus ontvangen, maar omdat de muziek ontbrak en onze stemmen nou niet echt zoetgevooisd zijn, gingen we maar snel verder met Jessica haar acrobatiekact. Leuk om te zien was dat alle 130 kinderen de adem inhielden toen zij zonder handen op Stefan zijn schouders balanceerde.
Om het kinderkamp af te sluiten deed iedere leeftijdsgroep daarna een soort toneelstukje, dat ze in de bijbellessen hadden ingestudeerd. Dit was wel leuk, maar omdat er tussen twee toneelstukjes steeds een kwartier aan dansjes zat (die we inmiddels kunnen dromen) duurde dit voor ons verwende Nederlanders wel erg lang. Nadat Anya (die het kinderkamp leidde) nog een vingerverfschilderij had gemaakt, was het tijd voor de groepsfoto en de prijsuitreiking. Aan het eind van het kamp bleek dat de Moldaven toch wel onder de indruk waren van die gekke Hollanders, want we werden stuk voor stuk gevraagd op de foto te gaan met Moldavische kinderen, en werden gedag gezegd met een dikke knuffel.
Om half vier kwamen we weer aan bij de kerk, en kregen we nog een lunch van kippensoep, waar de pasta van gisteravond als vermicelli in ronddreef. Omdat de Moldavische bouwvakkers vandaag alles zouden gaan voorbereiden voor het werk van morgen, was er voor ons niet zoveel meer te doen. Mihai raadde ons aan even flink te ontspannen, zodat we er morgen weer stevig tegenaan kunnen. We hebben eerst Anya gedag gezegd, omdat we die waarschijnlijk niet meer zien deze reis. Omdat ze ons niet mag vergeten hebben we haar een van onze groene shirts meegegeven, zodat ze altijd kan terugdenken aan die voor haar eerst zo vreemde Hollanders.
De rest van de middag hebben we gebruikt om eerst een heerlijk Moldavisch ijsje te gaan eten (14 stuks voor omgerekend €6.75), en daarna wilden we nog even gaan zwemmen in de rivier. Toen we, na weer veel te veel mensen in een Lada gepropt te hebben, daar aankwamen, hebben de meesten de Transnistrische grens aangetikt, en daar een souvenir meegenomen in de vorm van mosselen. We zijn benieuwd of we die morgen op ons bordje terugvinden.
Toen we terugkwamen stond er voor ons een soort huzarensalade klaar met wat door de Moldaven cheesecake werd genoemd. Dit bleek echter een soort omelet met rozijnen en heel veel suiker, die niet door iedereen evenveel werd gewaardeerd.
En nu is het 21:05, en ligt het asbest dak nog steeds op zijn plek, vragen wij ons af of dat morgen bij het ontbijt wel verdwenen zal zijn, en kunnen we terugkijken op helaas de laatste dag met de kinderen. Wel kunnen we stellen dat het een fantastische laatste dag geweest is, en dat we ons de Moldavische kinderen zeker zullen blijven herinneren.
Floris en David
We ( de bouwgroep) hebben de batskuil met z’n 5en nog 20 centimeter dieper gemaakt ( de bank is nog steeds aanwezig ) Henry haalde het nodige water ( 72 liter ) en Jessica bekommerde zich om baby Abel nadat ze had ontdekt dat hij in een poepluier rondliep. Rond kwart voor twaalf toen iedereen weer op de bouwplaats was is de bouwgroep ook naar het kinderkamp gegaan , omdat we dachten dat het asbest dak van de kerk afgehaald zou worden.
Op het kinderkamp was intussen het bekende riedeltje weer afgedraaid. Voordat het officiele programma begon hebben we met de kinderen die er al waren, met een bal spelletjes gedaan. Toen de speaker eenmaal begon te blazen (op standje 100, zoals hier schijnbaar normaal is; de Moldaven hebben al 1 set speakers gesloopt op deze manier) vormden we een kring met de kinderen en hebben we dansjes gedaan bij wijze van ochtendgymnastiek. Helaas ging ook deze speaker kapot, nog voordat we het door ons zeer geliefde Ice Age-dansje hadden kunnen doen. Daarna volgde weer een programma met spelletjes, waarbij Niels en Demi met hun neus een aardappel moesten voortbewegen, Anje ingewikkeld werd met wc-papier, en David een gezicht vol Nutella kreeg omdat hij deze zonder handen van een broodje moest eten. Na de daaropvolgende bijbelles was het tijd voor onze inbreng. We begonnen met pionnenroof, waarbij 2 teams flessen zand van de helft van de tegenpartij moest stelen zonder getikt te worden. Omdat de regels schijnbaar nogal ingewikkeld waren ontaardde dit vrijwel meteen in een soort Moldavisch rugby, maar de kinderen hebben zich in elk geval prima vermaakt (en de Nederlanders ook). Nadat de kinderen een broodje hadden gegeten, kwam er weer een rits dansjes. Nederlandse dansjes dit keer. Hoofd, schouders, knie en teen en de Kabouterdans werden met gelach en applaus ontvangen, maar omdat de muziek ontbrak en onze stemmen nou niet echt zoetgevooisd zijn, gingen we maar snel verder met Jessica haar acrobatiekact. Leuk om te zien was dat alle 130 kinderen de adem inhielden toen zij zonder handen op Stefan zijn schouders balanceerde.
Om het kinderkamp af te sluiten deed iedere leeftijdsgroep daarna een soort toneelstukje, dat ze in de bijbellessen hadden ingestudeerd. Dit was wel leuk, maar omdat er tussen twee toneelstukjes steeds een kwartier aan dansjes zat (die we inmiddels kunnen dromen) duurde dit voor ons verwende Nederlanders wel erg lang. Nadat Anya (die het kinderkamp leidde) nog een vingerverfschilderij had gemaakt, was het tijd voor de groepsfoto en de prijsuitreiking. Aan het eind van het kamp bleek dat de Moldaven toch wel onder de indruk waren van die gekke Hollanders, want we werden stuk voor stuk gevraagd op de foto te gaan met Moldavische kinderen, en werden gedag gezegd met een dikke knuffel.
Om half vier kwamen we weer aan bij de kerk, en kregen we nog een lunch van kippensoep, waar de pasta van gisteravond als vermicelli in ronddreef. Omdat de Moldavische bouwvakkers vandaag alles zouden gaan voorbereiden voor het werk van morgen, was er voor ons niet zoveel meer te doen. Mihai raadde ons aan even flink te ontspannen, zodat we er morgen weer stevig tegenaan kunnen. We hebben eerst Anya gedag gezegd, omdat we die waarschijnlijk niet meer zien deze reis. Omdat ze ons niet mag vergeten hebben we haar een van onze groene shirts meegegeven, zodat ze altijd kan terugdenken aan die voor haar eerst zo vreemde Hollanders.
De rest van de middag hebben we gebruikt om eerst een heerlijk Moldavisch ijsje te gaan eten (14 stuks voor omgerekend €6.75), en daarna wilden we nog even gaan zwemmen in de rivier. Toen we, na weer veel te veel mensen in een Lada gepropt te hebben, daar aankwamen, hebben de meesten de Transnistrische grens aangetikt, en daar een souvenir meegenomen in de vorm van mosselen. We zijn benieuwd of we die morgen op ons bordje terugvinden.
Toen we terugkwamen stond er voor ons een soort huzarensalade klaar met wat door de Moldaven cheesecake werd genoemd. Dit bleek echter een soort omelet met rozijnen en heel veel suiker, die niet door iedereen evenveel werd gewaardeerd.
En nu is het 21:05, en ligt het asbest dak nog steeds op zijn plek, vragen wij ons af of dat morgen bij het ontbijt wel verdwenen zal zijn, en kunnen we terugkijken op helaas de laatste dag met de kinderen. Wel kunnen we stellen dat het een fantastische laatste dag geweest is, en dat we ons de Moldavische kinderen zeker zullen blijven herinneren.
Floris en David
-
18 Juli 2015 - 16:59
Nico:
Wie verzint Hoofd Schouders Knieën Teen bij deze temperaturen ?!
Jammer dat jullie al afscheid moesten nemen van de kinderen, ze zullen ongetwijfeld prima herinneringen hebben aan die rare Hollanders!
Voor ons misschien gewoon, voor daar vast bijzonder als wildvreemden met de kinderen gaan spelen. Beetje aandacht, plezier en liefde kunnen ze vast gebruiken! -
18 Juli 2015 - 22:49
Barbara:
Hallo allemaal,
Wat een leuk verslag weer vandaag.
Goed om te horen is dat jullie hebben gemerkt dat de
kinderen hebben genoten . ( Jullie toch ook ?)
Ook de uitgebreide beschrijving van jullie andere activiteiten geeft het gevoel
er toch een beetje bij te zijn!
Lieve groeten, Barbara.
"Iedereen op de wereld heeft niets anders nodig dan anderen
die in staat zijn aandacht aan hen te schenken"
Simone Weil - Frans filosofe 1909-1943 -
18 Juli 2015 - 22:49
Barbara:
Hallo allemaal,
Wat een leuk verslag weer vandaag.
Goed om te horen is dat jullie hebben gemerkt dat de
kinderen hebben genoten . ( Jullie toch ook ?)
Ook de uitgebreide beschrijving van jullie andere activiteiten geeft het gevoel
er toch een beetje bij te zijn!
Lieve groeten, Barbara.
"Iedereen op de wereld heeft niets anders nodig dan anderen
die in staat zijn aandacht aan hen te schenken"
Simone Weil - Frans filosofe 1909-1943 -
19 Juli 2015 - 21:44
Philine En John:
Hallo Moldaviegangers,
Wat hebben jullie weer een veel folklorische danspasjes aan de moldavische kinderen bijgebracht! Hier gaan ze later nog veel plezier van hebben, want volgens mij zijn de dansscholen daar op één hand te tellen. Wat voor jullie wel weer jammer is, is dat ook de 2de speaker geen langer leven was beschoren en jullie zo je keeltjes schor mogen zingen voor de kinderen.
Maar alles het voor het goede doel! De kinderen in het kinderkamp een onvergetelijke ervaring bezorgen volgens de dutch way. Bravo!
En wat het eten betreft! Hier geldt toch net zoals in nederland, eten wat de pot schaft! Maar ik kan mij ook goed voorstellen dat het niet altijd even lekker is! Nog even doorbijten en de hollandse pot staat weer op jullie te wachten.
Een beeldende en zeer uitgebreide beschrijving van wat jullie zo met z'n allen meemaken! Hierdoor krijgen we bijna het gevoel dat we hetzelfde als jullie hebben ervaren! Goed hoor!
Groetjes
Philine en John
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
