Op reis!

Deze eerste blog schrijven we al rijdend over de kronkelende wegen van Moldavië. Het is nu 00:25 uur en nog steeds zijn we niet aangekomen in Purcari. Onderweg komen we dieren tegen waarvoor we moeten stoppen, er zitten gaten in de weg en zelfs hebben we enige twijfel over het navigatievermogen van onze buschauffeur.

Vanochtend begon de reis met een hartelijk afscheid bij de Eshof. Familieleden, gemeenteleden en vrienden waren allen vroeg opgestaan om ons om 06:00 uur uit te zwaaien. Met een aantal auto’s reden we naar Schiphol toe waar de laatste ons gedag zeiden. Na het inchecken van de te zware koffer van Floris, was iedereen klaar om een maaltijd te nuttigen. Volgens traditie waren we op zoek naar de Burger King, maar deze was helaas niet te vinden. Om 09:00 uur zaten we allemaal veilig in het vliegtuig. Klaar om op te stijgen. Voor Sandra was dit de eerste keer. We hebben haar stiekem een beetje bang gemaakt, maar achteraf vond ze het best leuk. Door de opluchting vergat ze bij het uitstappen haar leren jasje in het vliegtuig. Gelukkig was het luchthavenpersoneel heel behulpzaam en werd ze snel herenigd met haar jas.

Bij de parkeerplaats ontmoetten we een andere groep. 9 andere tieners gaan ook naar Moldavië om een dagcentrum te voltooien. Zij zullen een sportveld opbouwen. De eerste zes uur reden ze met ons mee in het busje.

Na drieënhalf uur rijden, kwamen we aan bij de grensovergang. Dit ging vlekkeloos totdat de douanier opmerkte dat Odin wel erg jong was. Ze wilde graag zwart op wit toestemming van zijn ouders zien om hem Moldavië in te laten. Dit hadden we niet, maar onze buschauffeur loste dit voor ons op dus hoefde we Odin niet achter te laten in niemandsland.

Om acht uur kwamen we aan bij het project van onze medereizigers. We hebben afscheid van hen genomen en ze veel succes geweest de komende weken. Toen reden we verder. Weliswaar met doodangsten van Anje en Demi toen ze beseften hoe de rijstijl van onze chauffeur was. Gelukkig waren David en wij daar om ze te vergezellen met leuke (Disney)liedjes voor de nodige afleiding en ontspanning.

Nu zijn onze keeltjes schor en hopen we dat we snel aan zullen komen in Purcari. Er is ons nog een diner beloofd, maar de meeste ogen lonken naar een bed op dit moment. De buschauffeur denkt dat we er nog ongeveer een uur over zullen rijden.

Morgen worden wij officieel welkom geheten en kunnen we beginnen met het harde werk.

Groetjes,
Frank en Mirjam